Του Μιχάλη Κατρίνη
Βουλευτής Ηλείας ΚΙΝ.ΑΛ.
Κάθε μέρα δεκάδες οικογένειες θρηνούν και από μία απώλεια, αλλά κορυφαίος υπουργός πανηγυρίζει, καθώς «ναι μεν έχουμε νεκρούς, αλλά τουλάχιστον είναι λιγότεροι από του Βελγίου». Επίσης άστοχη και χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης είναι η δήλωση του υπουργού Επικρατείας την ώρα που ο κόσμος αγωνιά για το αν θα βρεθεί κλίνη ΜΕΘ σε περίπτωση που τη χρειαστεί.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από την πλευρά του προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα των «λίγων νεκρών σε σχέση με το Βέλγιο», αλλά το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι κυβερνήτες του πλοίου δεν έχουν σύμπνοια μεταξύ τους την ώρα που πλέουμε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πώς άραγε θα λύσουν κάτι που δεν κατανοούν; Και όπως είναι φυσικό, αυτό από μόνο του δημιουργεί επιπλέον ανασφάλεια στον ήδη τρομοκρατημένο πολίτη που απειλείται από τον κορονοϊό και αγωνιά για το οικονομικό και εργασιακό του μέλλον.
Όμως, άκρως επιφανειακή και στα όρια του επικίνδυνου ήταν και η αντίδραση του κυρίου Τσίπρα, ο οποίος αποφάσισε να βγάλει το τεφτέρι και να μας δηλώσει -με μη τεκμηριωμένα στοιχεία- ότι βρισκόμαστε στη δέκατη θέση παγκοσμίως όσον αφορά στους νεκρούς. Η «υπεύθυνη» αντιπολίτευσή του περιορίστηκε στο πώς θα επιτεθεί στο Κίνημα Αλλαγής για το ψήφισμα του Πολυτεχνείου.
Φυσικά, όλα αυτά δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από τον ελληνικό λαό. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (Κάπα Research) για την αντιμετώπιση της πανδημίας συντριπτικά είναι τα ποσοστά που καταδεικνύουν την ανεπάρκεια της κυβέρνησης, ενώ της αποδίδουν τεράστιες ευθύνες για τον χειρισμό της στο ζήτημα του τουρισμού και των μέσων μαζικής μεταφοράς, τις ελλείψεις του συστήματος υγείας και τη συνολική διαχείριση της κρίσης του δεύτερου κύματος της πανδημίας του Covid-19. Εξίσου αρνητική είναι και η εικόνα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν εμπνέει πλέον καμία εμπιστοσύνη στην πλειονότητα των πολιτών.
Αν όλα αυτά τα χρόνια οι αστοχίες και οι ερασιτεχνισμοί «συγχωρούνταν» ή ξεχνιούνταν, είναι επειδή κινούμασταν σε ένα πλαίσιο συστημικής κανονικότητας. Πλέον το δίλημμα δεν είναι Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζωή ή θάνατος. Και μπροστά σε αυτό το δίλημμα κανείς δεν θα ξεχάσει όσους έδειξαν ασέβεια και αναποτελεσματικότητα.
